Plaża Bolonia znajduje się w gminie Tarifa, w regionie Campo de Gibraltar (prowincja Kadyks, Andaluzja, Hiszpania), naprzeciwko marokańskiego miasta Tanger. Latem plaża jest pełna turystów, natomiast zimą jest najliczniej odwiedzana przez mieszkańców, których jest około 90.
Opis
Od zachodu graniczy z Punta Camarinal, od wschodu z Punta Paloma, a w głębi lądu z Sierra de La Plata, Sierra de la Higuera i wzgórzem San Bartolomé.
Jego długość wynosi 3800 metrów, a średnia szerokość 70 metrów. Jest to jedna z niewielu dziewiczych plaż z tuńczykiem, które można znaleźć na południu Półwyspu Iberyjskiego. Niewielka liczba ludzi zamieszkujących okoliczne tereny przyczyniła się do zachowania tego miejsca, ponieważ znajduje się tu tylko małe skupisko ludności. Na wschodnim krańcu znajduje się kilka basenów z tuńczykiem.
Na jej wschodnim krańcu znajdują się naturalne baseny, do których można dotrzeć tylko pieszo .
Miasto rzymskie
Obok plaży znajdują się ruiny starożytnego rzymskiego miasta Baelo Claudia, zachowane w doskonałym stanie. Miasto powstało z osady fenickiej pod koniec II wieku p.n.e., a rok później osiągnęło szczyt swojej świetności. Miało duże znaczenie jako port morski, ponieważ stanowiło połączenie z Afryką, choć to właśnie poławianie tuńczyka było główną gałęzią gospodarki miasta. W 1917 r. odkrył je francuski archeolog, a w 2013 r. czterech studentów z Uniwersytetu w Kadyksie odkryło recepturę przygotowania garum, czyli sosu, który promował połowy tuńczyka, gdyż był stąd eksportowany do całego Imperium Rzymskiego. Obecnie wybudowano tu centrum dla zwiedzających i muzeum, które można bezpłatnie zwiedzać codziennie (z wyjątkiem poniedziałków). Uważa się, że to właśnie od tego rzymskiego miasta pochodzi nazwa plaży. Od Baelo przez Baelonię do dzisiejszej Bolonii.
Dune of Bolonia
W zachodnim sektorze plaży znajduje się wydma Bolonia, pomnik przyrody uznany w 2001 r. i mający duże znaczenie ekologiczne. System wydm Bolonia jest pomnikiem przyrody o dużym znaczeniu dla środowiska.
System wydmowy Bolonii jest niezwykle ruchliwy i w naturalny sposób uniemożliwia osiedlanie się gatunków roślin, z wyjątkiem barrona, gatunku przystosowanego do zakopywania się, który pomaga w utrzymaniu wydmy. W najbardziej wewnętrznych częściach wydm rośnie sosna kamczacka pochodząca z zalesień, a w podszycie jałowiec, mastyks i jałowiec morski. Ciągłe przesuwanie się piasku powoduje obumieranie sosen poprzez ich zasypywanie; jest to jednak zjawisko naturalne i zgodnie z aktualnymi zaleceniami konserwatorskimi nie należy mu przeciwdziałać.
