Fonte da Telha to duża plaża na portugalskim wybrzeżu, na półwyspie Setubal, podzielona między gminy Almada i Sesimbra (wielokrotnie przez parafie Costa de Caparica i Castelo (Sesimbra)). Położony w zatoce Mata Nacional dos Medos (lub Pinhal do Rei), z okolic Fonte da Telha widać dwa przylądki: po lewej Cabo Espichel, a po prawej Cabo Raso.
W południowej części Charneca de Caparica znajduje się ważna społeczność rybacka, która osiedliła się tam pod koniec XIX wieku. Oprócz działalności rybackiej Fonte da Telha jest letnim kurortem z dziewięcioma nadzorowanymi plażami, restauracjami, barami, szkołami żeglarskimi i centrum nurkowym. Jest to południowy koniec minibaru Caparica. Na jednym końcu plaży, w Praia da Adiça, w pobliżu Lagoa de Albufeira, praktykuje się naturyzm.
Historia
Fonte da Telha była początkowo zamieszkiwana przez mistrzów sztuki chustowej, którymi byli: Mané Pataia i Zé do Florinda, od połowy XIX wieku.
Pierwsze opublikowane informacje o mieszkańcach Fonte da Telha pochodzą z 1889 roku. Ukazał się on w gazecie Correio do Sul i opowiada o zamieszkach między rybakami morskimi - firmami rybackimi, które poławiały sprzętem z Walencji, a rybakami morskimi zamieszkującymi Fonte da Telha, Charneca de Caparica, Vila Nova de Caparica i Costa de Caparica.
Mistrzowie sztuki chustowej przyprowadzili ze sobą towarzyszy i ich rodziny, i razem z mieszkańcami Charneca de Caparica zasiedlili rejon Fonte da Telha.
Na początku XX wieku w Fonte da Telha mieszkało już wiele rodzin: Santosowie (potomkowie Mané Pataia), Silvasowie, potomkowie Zé da Florindy, Zé Duque, Dionísio, Zegasowie, Figueiredosowie, Luísowie, Silvériosowie, Faustinosowie, Duquesowie "Latróias", Rodriguesowie i Xavier "Grazinas".
Kolejka linowa Aroeira
W 2000 roku Grupa SIL, właściciel tego osiedla, przedstawiła projekt budowy kolejki linowej łączącej tę plażę z Herdade da Aroeira. Projekt ten uzyskał poparcie Rady Miasta Almada, ale został też skrytykowany przez władze miasta za jego wpływ na środowisko. C. N. i Quercus. Projekt został odrzucony 17 listopada 2000 roku na mocy zarządzenia Sekretarza Stanu ds. Środowiska, Rui Gonçalvesa, ze względu na brak możliwości zminimalizowania jego wpływu na środowisko oraz niewielki interes publiczny, biorąc pod uwagę fakt, że przewidywane użytkowanie ograniczałoby się do lokatorów osiedla.
