Aegeira to nadmorska miejscowość, a właściwie małe miasteczko, we wschodniej części prefektury Achai. Od 1999 do 2010 roku był stolicą gminy o tej samej nazwie. Po 2011 roku należy administracyjnie do nowo powstałej gminy Aigialia. Jest siedzibą gminy i jednostki samorządowej o tej samej nazwie. Społeczność lokalna Aegeira jest klasyfikowana jako wiejska osada nizinna, o powierzchni 4,085 km² (2011). W 2011 roku liczyła 1.462 mieszkańców.
Egida lub Aegira to starożytne miasto w Achai (z portem, który również nosił nazwę Aegira), położone w pobliżu najbardziej na północ wysuniętej krawędzi góry Eurostini, czyli na granicy Koryntu i Egidy, a dokładniej w obecnym miejscu Paleokastro, gdzie znaleziono ślady starożytnych ruin. Również w Mavra Litharia odnaleziono ruiny portu Aegira.
Pierwszym badaczem był William Leek, angielski archeolog z ubiegłego wieku. Inny archeolog, Austriak Walter, kierując się Achajami Pauzaniasza (rozdz. 26, par. 4), odkrył fundamenty małej świątyni Zeusa oraz głowę siedzącego posągu boga, która znajduje się w Muzeum Archeologicznym w Atenach.
O wielkim rozkwicie cywilizacyjnym i handlowym Egidy świadczą liczne zabytki opisane przez Pauzaniasza. Najbardziej charakterystycznym zabytkiem był posąg bogini fortuny, trzymającej w jednej ręce róg Amalthei, a w drugiej skrzydlatego Erosa. Symbolika pomnika polega na tym, że rozwojowi uczuć erotycznych sprzyja wygoda i życzliwość.
Według dobrze uzasadnionych hipotez, Aegira utożsamiana jest z homeryckim miastem "Hyperisii", zaś zmiana jego nazwy nastąpiła na początku VII wieku p.n.e.
Według jednej z tradycji, Hyperisii zostało przemianowane na Aegira, ponieważ było pokryte lasami drzew egejskich, czyli "topoli".
Inna tradycja podaje, że podczas wojny między Hyperisi a Sicyonem mieszkańcy Hyperisi, którzy byli w gorszej sytuacji, wymyślili następującą sztuczkę.
Zebrali "koziołki" z regionu, a na ich głowach umieścili pochodnie, które zapalali w nocy. Sycylijczycy myśleli, że atakują ich duże wojska i natychmiast znieśli oblężenie. Wtedy mieszkańcy Hyperisi nazwali miasto Aegiras, na cześć kozłów.
Istnieje oczywiście inna wersja pochodzenia nazwy starożytnej Egidy. W książce Nikolaosa Papandreadi zatytułowanej "Historia i folklor Zaholi" znajduje się wzmianka o imieniu Aegirisa, szlachcica z Patras, który po zdobyciu miasta został królem i nadał mu swoje imię.
W miejscu, gdzie pasły się najlepsze z kóz, powstało sanktuarium Artemidy Agrotera i pomniki wspomniane przez Pauzaniasza.
Mimo wcześniejszej tradycji, dominująca wersja nazewnictwa Egidy podaje, że znaczenie korzenia wskazuje, że było to miasto położone na obszarze obfitującym w wodę. Obecna nazwa została nadana, gdy na tym terenie osiedlali się jeszcze Jonowie. Podczas 23. olimpiady, w 688 roku p.n.e., mistrzem olimpijskim w zawodach na stadionie został Ikar (lub Ikar) Sługa. Podczas 126. olimpiady, w 272 r. p.n.e., mistrzem olimpijskim w zawodach w zapasach dzieci został Kratinos Egirat, którego imiona otrzymały ulice w nadmorskiej gminie.
Zniszczenie miasta nastąpiło w nieznanym czasie i prawdopodobnie po powodzi.
Antyczny teatr w Aegeira
W sierpniu 1972 roku, po 45-letniej przerwie, rozpoczęły się wykopaliska w ruinach starożytnej Egiry prowadzone przez Austriacki Instytut Archeologiczny w Atenach. Wykopaliska prowadzono w czterech miejscach, na terenie Akropolu, w starożytnym teatrze, w ruinach świątyni Zeusa oraz na obszarze pomiędzy teatrem a świątynią Zeusa.
Na terenie Akropolu znaleziono starożytne budowle i liczne muszle, datowane od okresu mykeńskiego do czasów rzymskich. Odsłonięto również część teatru z trybunami, wykutymi w pochyłej skale. W teatrze otwarto dwie duże sekcje, w których można zobaczyć starożytne budowle.
W pobliżu teatru odkryto starożytną budowlę, po której prawej stronie i na całej długości znajdują się rzeźbione doły, przypominające koryta dla zwierząt. Na północny zachód od teatru odsłonięto piec garncarski i odzyskano ceramikę, z której wiele datowano na okres geometrii. Znaleziono również fragmenty silnie zabarwionej simy, połamane gliniane talerze i muszle. Po prawej stronie pieca znaleziono rurę wodną. Na zachód od teatru odsłonięto mozaikę ze żwiru rzecznego z różnymi przedstawieniami. W pobliżu mozaiki znaleziono także kamień kapitulacyjny w stylu jońskim oraz wiele materiałów architektonicznych należących do świątyni Zeusa.
Pierwsi mieszkańcy Aegeiry pochodzili z Arfary, Vella, Vergouvitsa i innych górskich wiosek wschodniej Egalii, ale także z różnych części Grecji (Rumeli i Epiru). Pierwsze domy Aigiry zaczęły powstawać około 1887 roku, w czasie gdy powstał przystanek kolejowy w miejscu, gdzie dziś znajduje się znany budynek dworca. Przystanek ten otrzymał nazwę Aegeira, od nazwy starożytnego miasta o tej samej nazwie, położonego w znanych miejscach Paleokastro, oraz Mavra Litharia.
Skupiony na tym przystanku rozwinął się duży ruch mieszkaniowy i handlowy, powoli powstawał "port" górskich wsi. Nie ma danych o liczbie mieszkańców osady Aigira przed 1900 rokiem, gdyż nieliczni mieszkańcy osady, która później stała się gminą Aigira, zostali odnotowani w górskich wioskach, z których przybyli. Po raz pierwszy Aigeira została ocenzurowana oddzielnie jako samodzielna osada w 1907 roku i liczyła 125 mieszkańców, natomiast Marmara, która również została ocenzurowana w tym roku po raz pierwszy, liczyła 106 mieszkańców, na ogólną liczbę 1867 mieszkańców gminy Aigeira. W roku 1920 liczba mieszkańców Aigira wzrosła do 261, a mieszkańców Marmara do 327. W roku 1928 spis powszechny odnotował 267 mieszkańców w gminie Aigira i 57 mieszkańców w osadzie Marmara. Aegeira w pierwszych dwóch dekadach XX wieku była niewielką osadą, jej front morski rozciągał się od Tholopotamos do rzeki Krios, domy były nieliczne, a większość mieszkańców sezonowa.